Jaws: The Revenge (Film, 1987) - MovieMeter.nl (2024)

+ Mijn Films

• On Demand:

• Bekijk via Pathé Thuis
• Niet beschikbaar op Netflix
• Niet beschikbaar op Videoland
• Niet beschikbaar op Amazon Prime
• Niet beschikbaar op Disney+
• Niet beschikbaar op Google Play
• Niet beschikbaar op meJane

Ellen Brody

Michael Brody

Jake

Hoagie Newcombe

Carla Brody

Thea Brody

Louisa

Sean Brody

Young Sean Brody

Clarence

Zeker als kind zie je films in een franchise niet altijd op de juiste chronologische volgorde. Zo was Jaws: The Revenge de eerste Jaws film die ik zag. Met als gevolg dat er bij mij altijd een klein stukje sentiment is voor deze film. Jaws: The Revenge wordt overal neergesabeld, met de grond gelijk gemaakt en duikt steevast is floplijsten op, maar in alle eerlijkheid: ik geloof dat het merendeel van de haaienfilms slechter is dan Jaws: The Revenge. Vergeleken met het meesterwerk van Spielberg stelt het niets voor, maar vergelijk de film met een gemiddelde haaienhorror als Shark Lake, Shark Attack, Shark Island, Cruel Jaws of Spring Break Shark Attack en deze vierde Jaws film is echt zo gek nog niet. Hoe dom het ook is.

Jaws: The Revenge vergeet de gebeurtenissen in Sea World van de vorige keer en begint weer op het eiland Amity en naast de twee zonen van Brody is ook hun moeder Ellen terug. Met ditmaal een enorme witte haai, die persoonlijk wraak wil nemen op de familie Brody en erin slaagt in een paar dagen tijd naar de Bahama’s te zwemmen. Grote onzin natuurlijk, maar was er iemand van plan om een film getiteld Jaws: The Revenge serieus te nemen? Zeker na Jaws 3-D moet het toch geen verrassing zijn dat de franchise redelijk ver verwijderd is van het origineel en er dus best wat bespottelijke sequenties voorbij kunnen komen. Men probeert ons nog een beetje af te leiden dat de film eigenlijk vooral over de menselijk drama gaat en focust veel op bijvoorbeeld de prille liefde tussen Lorraine Gary en Michael Caine. Maar Jaws: The Revenge houdt ons niet voor de gek, het gaat ons natuurlijk om een uit de kluiten gewassen haai.

Waar Jaws: The Revenge nog het meest positief verrast is rondom de actiesequenties met de haai. Op de openingsscène na wordt er weinig spanning opgebouwd, maar krijgen we gewoon meteen de haai te zien. Steevast duikt het grote beest met z’n hele lichaam uit het water om schepen op te vreten. Waar de talloze onderwater-sequenties in Jaws 3-D nog oersaai waren, hier zijn de onderwatermomenten en -achtervolgingen oprecht goed gedaan. De film is eerder lachwekkend dan spannend, maar het is zeker vermakelijk. Zelfs als aan het slot de haai gaat grommen en alles nog idioter wordt, blijft het amusant. Ja, de film is dom en crappy. Zeker in vergelijking met Jaws uit 1975. Maar alsnog is Jaws: The Revenge een amusante, domme pulpfilm, wat mij betreft beter dan zijn voorganger Jaws 3-D en sowieso veel beter dan de meeste genregenoten met haaien.

2,5 sterren.

Slecht.

Absoluut de slechtste van de reeks. Alles wat deel 1,2 en 3 nog best vermakelijk maakte is hier overduidelijk teniet gedaan. De haai zelf vond ik overigens nog best leuk stiekem. Het is weer zo'n lomp figuur dat bij bepaalde scenes nog best leuk uit de hoek kwam.

Wat sterk achteruit is gegaan, is het acteerwerk. Vooral Gray is vreselijk. Waarbij ze in het eerste deel nog een beetje haar best deed leek ze wel geforceerd haar teksten op te lezen. Caine liep hiervoor een prijs mis, en acteert redelijk, maar had het beter niet kunnen doen.

Slechtste uit de reeks. De haai is nog wel leuk, maar het verhaal is nu echt te stom voor woorden. Jammer.

Matig.

Maar dat is de hele reeks eigenlijk. Toegegeven, qua script en plotverloop heb ik toch een paar keer m'n wenkbrauwen gefronst. Er wordt gealludeerd dat dezelfde haai het op de familie gemunt heeft en half de wereld over zwemt om hen te volgen tot een plek waar normaal gezien helemaal nooit voorkomen. Mright. Ook een aantal keuzes van de personages (de moeder die de boot neemt ... waarom? Caine die zomaar even op het water land ... omdat?) slaan echt nergens op.

Maar eerljik, veel beter of slechter worden dit soort films niet van het verhaal. Veel spanning valt er echter ook niet te rapen, de haai zelf ziet er compleet brak uit. Een dobberend tonnetje dat geen enkele indruk weet te maken. En het einde laat ik zich ook wel raden, al zal ik het voor alle zekerheid toch maar niet spoileren.

Enige voordeel van deze film is dat het best luchtig, zonnig en vooral kort is. De eerste twee delen waren dan wat beter gemaakt, maar een stuk saaier en ook veel langer. Dan is dit toch een wat geslaagdere lengte voor een film als dit. En zo komt ik ongeveer op eenzelfde score uit. Op zich is de reeks daarmee afsloten, al zijn er nog 100 clones die allemaal net exact hetzelfde verhaaltje brengen.

1.5*

Laten we zeggen dat ik ze elk op hun eigen manier even slecht vond, maar deze is een dik half uur korter, wat voor het scoreverschil zorgt. Ik vond deze nog redelijk makkelijk uit te zitten, de eerste vond ik echt saai.

Puur technisch is de eerste uiteraard beter.

Na het herzien van Jaws 4: The Revenge kan ik wel concluderen dat deze reeks waardeloos is, op de klassieker van Spielberg na dan. Alles daarna had nooit gemaakt mogen worden. Gelukkig blijft de waardering voor het origineel groot, soms weten vervolgfilms een hele franchise een slechte naam te geven. Zo is bijvoorbeeld Wrong Turn 1 echt leuk, maar zal bijna iedereen deze gehele reeks bagger noemen door alles wat daarna kwam.

Jaws 1 en 2 speelden zich af bij het kustplaatsje Amity. Deel 3 koos met een Sea World park voor een andere insteek en het werd een afschuwelijk gedrocht van een film. Niet perse door de locatie, wel doordat het oogde als een amateurwerkje. Deel 4 trekt, ondanks een terugkeer naar de oude locatie, die lijn moeiteloos door. Ik moet toch wel hard nadenken of ik horrorfilms heb gezien met treuriger special effects dan deze vierde Jaws. De haai lijkt niet eens meer eng, omdat het zo zichtbaar nep is. Hij zwemt niet als een haai, handelt niet als een haai, valt niet aan als een haai. Echt zo enorm slecht gedaan. De bloederige momenten zijn dus vooral lachwekkend en dat kan niet de bedoeling zijn.

Verder zit de film vol met oninteressant familie Brody geneuzel. Nobody cares. Wel lees ik dat het jonge meisje in het echt al als negenjarige is vermoord door haar werkloze, depressieve vader. Wat een schrijnend verhaal zeg, bah. Dat geeft haar rol wel wat naargeestigs hier mee. Verder bijzonder dat Michael Caine een rolletje heeft, zo'n groot acteur. Maar net als de rest van de cast bakt hij er niks van. Zo is de rol van Ellen Brody echt heel irritant. Ondanks dat ik de film inhoudelijk wat leuker dan Jaws 3 vind, geef ik dezelfde lage score. Het was niet om aan te zien. En het idee van een haai met wraakgevoelens is ook waanzin.

1* (was 0,5*)

Ongeveer net zo slecht als deel 3. De film heeft een iets minder armoedige look en is net wat beter geschoten (en die treurige 3D effecten ontbreken gelukkig) maar daar is alles dan ook wel mee gezegd. De haai is wel weer net zo slecht, is weer een plastic statisch ding dat echt geen seconde kan overtuigen of angst aanjagen. Dat is in principe nog tot daaraan toe, maar weer wordt er vergeten waarom deel 1 een succes was; elke vorm van suspense ontbreekt totaal. De haai is gewoon ineens in beeld, knabbelt een beetje aan een boot, en dat was het dan wel weer. Die momenten zijn alleen nog in de verte vermakelijk omdat het zo slecht is dat het grappig wordt.

Verder is al het andere rondom de oma en de familie op de Bahama's oersaai en vervelend waardoor je een film overhoudt waar echt helemaal niks in zit. En het hele uitgangspunt van een haai die 'this time it's personal' uit is op wraak is in dit deel natuurlijk extra belachelijk, waardoor ik gewoon weer uitkom op een 0,5*.

Beter dan deel 3 op vele vlakken. Het is allemaal wat moderner en eigentijds. Het fletse waterpark maakt plaats voor een sfeervolle sneeuwige kerstsetting...correctie, de zonnige Bahama's!

Ze hebben hun best gedaan om interactie met de haai tot een minimum te beperken en vooral te focussen op omgaan met PTSS, 50+ liefdesrelaties en wetenschappelijk onderzoek naar slakken onderwater. Diepgang is niet alleen te vinden in de dialogen, maar ook in de ontluikende romance tussen twee vijftigers, de één een getraumatiseerde, rouwende vrouw, de ander een womanizende drugspiloot (niemand minder dan Michael Caine).

Ook effectief is de minimale spanning, gerealiseerd door gebruik te maken van de meest vintage rubberen haaienmodellen die ze konden vinden in de stoffige opslagruimte van de filmstudio.

Voor de montage hebben ze innovatieve technieken gebruikt, waaronder het niet wegknippen van saaie dialogen (het echte leven is immers ook niet altijd spannend), warrige actiescènes voor optimale desoriëntatie en sepia flashbacks met archiefbeelden van Jaws 1 omdat Roy Scheider had bedankt voor de eer van een cameo.

Weg zijn de knullige 3D-effecten uit het vorige deel, het was immers 1987, 3D was ouderwets! In plaats daarvan hebben ze voor de visuele practical effects de virtuoos Henry Millar ingeschakeld, wie kent hem niet? Een schitterende Razzie-award pronkt nu op zijn nachtkastje. Goed gedaan, Henry!

Het moge duidelijke zijn, dit slotstuk in de reeks kan zich meten met de best of the worst.